کوچه لره سو سپمیشم
روزی در این کوچه قدم خواهیم گذاشت...
مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتی
همه جان چشم شدی خیره به دنبال که گشتی ؟
از برای تو یه عشق گذرا بودم و نَفْسَت شده بود حلقه جانت
گفته بودم که از این عشق حذر کن
تو بگفتی حذر از عشق ندانم ، نتوانم
تو بگفتی سفر از پیش تو هرگز نتوانم
ولی تو رفتی و رفتی .....
من فصل ها سر این کوچه نشستم
که بیایی و تماشا بکنم برق نگاهت
آری
یک لحظه ندا داد دلم گفت کجایی
تا که من جمع شدم آب زنم راه خیالم
آن لحظه عجب در عجبم کرد آن جای دو پایت
از کجا این همه برف آمده بوران شده
یک لحظه نخسبیده ام و چشم به راهت
از آمدنت هیچ خبری نیست
از رفتن تو جز خط پایت اثری نیست
اینک چه کنم با این همه حرمان جگر سوز
که اگر صبح شود ، ابر رود ، خوشه آن برق جگر سوز
همه آتش بزند ، آب کند جای دو پایت!
این گونه چه ترفند زنم قاب کنم جای دو پایت؟
کاش هرگز سر آن کوچه نبودی
کاش همه جان دل شده بودی
جان من ، گرم بُدی فصل خزانی نچشیدی
آری....
من سرو بُدم ، خار شدم بر سر راهت
تو به دنبال که گشتی که ندیدی؟
من فصل ها بر سر این کوچه نشستم
نخزیدم ، نچریدم ، نپریدم ، نرمیدم
من همه خلق جهان را به نگاهی نخریدم
من شبی شیرینی برق نگاهی نچشیدم
کاش هرگز سر آن کوچه نبودی
کاش ساکت شده بودی
همه جان دل شده بودی
تو چشم شدی خیره به دنبال که گشتی که ندیدی؟
کاش همه جان دل شده بودی
تو محو تمنا شده بودی که ندیدی
آری....
من سرو بدم خار شدم بر سر راهت
کاش هرگز سر این کوچه نبودی
تو چه غافل شده بودی...
