مکالمه ما و مسئولین
گفتم غم تو دارم، گفتا غمت سرآید..
گفتم که نان گران شد، گفتا گرانتر آید!
گفتم ز نرخ قصاب، فریاد ما بلند است..
گفتا که گوشت کم خور، تا حاجتت بر آید!
گفتم چرا کم است این، یارانه های نقدی..
گفتا خموش غافل، این نیز هم نیاید!
گفتم که از گرانی، جانم به لب رسیده..
گفتا تحملش کن، تا جان تو درآید...!
بیداد زنگانلی
من در کجای زمین ایستاده ام ؟
آینه ای قدی ... مردی تکیده ...
در دهه سوم از سالهایی که گذراندم هر روز بیشتر به معنای زندگی فکر میکنم . به روزهای گذشته ... به ادمها ... به رفتارها ... به نور ها ... و همه جا را سیاهی فرا میگیرد . . . .
و تکرار نمیدانم است که بر هر لحظه ام جاری است و آوای هزین گرگی تنها در سرم می پیچد . . .
درد میکشم ... مگر یک انسان چقدر تاب می اورد ؟
مثل سیگاری شده ام که گیرانده اند ام ولی کسی از او کام نمیگیرد .
تنها مانده ام . . .
حس غریبی است ...
زندگی را به بیهودگی گذراندم
حال که کردی از سفیدی بر موهایم نشسته گاه در اینه خودم را گم میکنم .
دست به صورتم میکشم . . . و به خودم میگویم قرارمان این نبود رفیق
مرد تنهای شیشه ای لبخندی تلخ بر صورت دارد .
چشمانش را مینگرم ... چشم از من میدزدد . میگویم قرارمان این نبود رفیق ...
سرش را پایین میگیرد .
و به نشانه تایید سرش تکان میخورد .
منم و او . . . کسی که سالها به چهره من خیره مانده . کسی که گاه شبها در خوابم مرا به پرواز وا میدارد و گاه در جهنمش میسوزاند .
نمیدانم او مرا زندگی کرده یا من او را
سالهاست نمیشناسمش ... سالهاست روح از چشمانش گریزان است .
گاه از درون اینه میخندد ولی ساکت است
گاه میگرید و چشم از چشمم میدزدد . . .
گیست در من ؟
کیست در اینه ؟
